Dzień 4. Wielkość Boga i godność człowieka (Ps 8), Rekolekcje w życiu codziennym (on-line)

Proszę, przeczytaj tylko same czytanie w dn. 25 sierpnia 2021 roku (środa).

Czytania:

Psalm 8

Pochwała wielkości Stwórcy i godności człowieka

1 Kierownikowi chóru. Na wzór z Gat. Dawidowy.
2 O Panie, nasz Boże,
jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi!
Tyś swój majestat wyniósł nad niebiosa.
3 Sprawiłeś, że [nawet] usta dzieci i niemowląt oddają Ci chwałę,
na przekór Twym przeciwnikom,
aby poskromić nieprzyjaciela i wroga.

4 Gdy patrzę na Twe niebo, dzieło Twych palców,
księżyc i gwiazdy, któreś Ty utwierdził:
5 czym jest człowiek, że o nim pamiętasz,
i czym – syn człowieczy, że się nim zajmujesz?

6 Uczyniłeś go niewiele mniejszym od istot niebieskich,
chwałą i czcią go uwieńczyłeś.
7 Obdarzyłeś go władzą nad dziełami rąk Twoich;
złożyłeś wszystko pod jego stopy:
8 owce i bydło wszelakie,
a nadto i polne stada,
9 ptactwo powietrzne oraz ryby morskie,
wszystko, co szlaki mórz przemierza.

10 O Panie, nasz Panie,
jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi!

————————————————–

Proszę, przed wysłuchaniem tej medytacji przeczytaj jeszcze raz czytanie, które jest powyżej.

Medytacja do wysłuchania w dn. 26 sierpnia 2021 roku w ciągu dnia (czwartek).

Mariusz Han · Dzień 4. Wielkość Boga i godność człowieka (Ps 8)

Na początku modlitwy warto uświadomić sobie, że staje w obecności Boga Stwórcy nieba i ziemi i mam się z Nim spotkać.

Modlitwa przygotowawcza:

Proszę Pana, Boga naszego, aby wszystkie moje pragnienia, decyzje i czyny, były w sposób czysty skierowane ku Jego chwale.

Obraz do modlitwy:

Przypomnijmy sobie najwyraźniejsze przeżycie obecności Boga spotkanego w kontakcie z przyrodą.

Prośba o owoc tej medytacji:

Prośmy o łaskę poznania, jakim wielkim darem jest powołanie nas do życia, jak bardzo Bóg troszczy się o nasze życie.

Punkta do medytacji:

1. Wtedy Bóg rzekł

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo (J 1,1). I to Słowo powołuje do istnienia kosmos z chaosu, z ciemności, z bezładu. Najbardziej fascynująca w stworzeniu jest pomysłowość Boga, która przekracza wszelkie wyobrażenia oraz hojność, z jaką Bóg wyposażył całe stworzenie, a przede wszystkim bezmierne dążenie do życia, do rozmnażania, do cieszenia się istnieniem, które wybucha coraz to nowymi formami. Opis stworzenia, który podaje księga Rodzaju, nie jest opisem naukowym mówiącym, jak powstawał kosmos i nasza planeta, ale jest hymnem uwielbienia na cześć Boga Stwórcy. Słowo Boże jest jasne: Bóg jest Stworzycielem, człowiek stworzeniem, wszystko co Bóg stworzył było dobre. Istnieje równość między mężczyzną i kobietą. Człowiek jest panem stworzenia i ma czynić sobie ziemię poddaną. Sześć dni przeznacza na pracę, siódmy na odpoczynek. Te prawdy są bardzo proste. Stanowią fundament harmonii, którą Bóg zaplanował dla całego stworzenia. Kiedy się o nich zapomina lub neguje, w stworzenie wstępuje chaos i nieporządek. Kiedy człowiek zapomina, że jest tylko stworzeniem i próbuje czynić z siebie boga, zostaje zakłócona harmonia przewidziana przez Boga. Co więcej, następuje prawdziwa tragedia, której skutki dla całej ludzkości będą bardzo bolesne. Tylko Bóg będzie umiał naprawić to, co zepsuł człowiek.

2. Prawda o Bogu Stwórcy i o człowieku jako stworzeniu

Człowiek ma określone miejsce w dziele stworzenia. Jest tylko stworzeniem, choć najdoskonalszym, to jednak tylko stworzeniem, kimś nieskończenie niższym od Boga Stwórcy, a jednak niewiele mniejszy od istot niebieskich (Ps 8,6). Być w pełni człowiekiem, to zgodzić się na swoje miejsce wyznaczone przez Boga, zgodzić się na odwieczny plan, który Bóg realizuje w swojej mądrości powołując do życia człowieka jako stworzenie.

Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz… (Rdz 1,27). Jest to szczególne wyróżnienie. Istotą Boga jest Miłość. Bóg jest Miłością (1J 4,8). Podobieństwo do Boga charakteryzuje się tym, co jest istotne, to znaczy miłością. Podobieństwo do Boga nie jest punktem wyjściowym, ale docelowym. Wynika z tego, że powołaniem człowieka jest miłość. Bóg stworzył człowieka na swój obraz, czyli uczynił miłość istotą jego życia, aby wszystkie jego działania, jego czyny były przepełnione tym, co najbardziej charakteryzuje Boga.

3. Czyńcie sobie ziemię poddaną

Oprócz obdarowania wolnością i zaufaniem Bóg dał człowiekowi przykazanie: Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną (Rdz 1,28). Przekazał im w ten sposób coś ze swej istoty: oprócz powołania do miłości, powołuje ich również do przekazywania życia. Bóg, który jest Panem i Dawcą życia, uzdalnia człowieka do jego przekazywania. Czyni uczestnikiem Boskiego daru jakim jest obdarowywanie życiem, uczestnikiem cudownej funkcji, którą posiada tylko Bóg. Dar ten ukazuje wielką godność człowieka, czyni go odpowiedzialnym za życie, które będzie się w nim poczynało, za życie, które człowiek będzie mógł kształtować, ale które również będzie mógł zniszczyć. Bóg przewidział, że jest to ryzykowny dar. Wiedział, że człowiek może źle skorzystać ze swojej wolności, a powierzone mu życie będzie zagrożone z powodu ludzkiego egoizmu. Historia nieustannie pokazuje, jak wielkim ryzykiem było obdarowanie człowieka tak wielką wolnością, darem uczestniczenia w samym akcie stwórczym Boga. Zdolny jest on czynić sobie ziemię poddaną, ale zdolny jest też zanieczyszczać przyrodę, czy nawet ją niszczyć. Może przekazywać życie, ale może też zabić swego brata. Może rzucać bomby, aby niszczyć i unicestwiać. A jednak Bóg nie wycofuje się z tych darów, chociaż zna konsekwencje grzechu ludzi. Bóg bowiem kocha. Daje siebie całkowicie. Rozdaje swoje dary pragnąc, aby człowiek był nimi ubogacony, aby dobrze z nich korzystał. Albowiem miłość polega na dawaniu siebie, na zapomnieniu o sobie aż po cierpienie i śmierć. Bóg przewidział, że największy Dar jaki otrzyma człowiek – życie samego Jezusa – też zostanie zniszczone ludzkimi rękami. Uczynić sobie ziemię poddaną? Coś więcej! Bóg oddał się w ręce człowieka, oddał się nam w Jezusie.

4. O Panie, nasz Panie

Kto kontempluje wielką miłość Boga wyrażającą się w konkretnych faktach, darach jakie otrzymał człowiek, kto doświadcza darmowej miłości Boga, śpiewa wraz z Psalmistą: O Panie, nasz Boże, jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi! Tyś swój majestat wyniósł nad niebiosa. Sprawiłeś, że nawet usta dzieci i niemowląt oddają Ci chwałę…(Ps 8,2) Taka pieśń może wypływać tylko z serca dziecka, które jest zachwycone wszystkim, co go otacza. Bóg uczynił wszystko dobrze i tylko ktoś, kto ma w sobie prostotę dziecka potrafi kontemplować cały świat stworzony wielbiąc przez to Boga. Dziecko potrafi cieszyć się nawet drobną rzeczą, potrafi okazywać radość ze wszystkiego, co je otacza, potrafi być wdzięczne i zadowolone. Jest jednak inna kategoria osób, ciągle niezadowolonych, dla których dzieło Boże jest niedobre. Psalmista nazywa ich przeciwnikami, ponieważ rzeczywiście istnieje przeciwnik Boga, któremu nie podoba się świat stworzony przez Niego. Ten wróg potrafi zatruć serce człowieka, potrafi zasłonić mu oczy, aby nie dostrzegał piękna i dobra, które znajduje się w stworzeniu. Dotykamy tutaj niezwykle ważnej postawy w naszym życiu duchowym, postawy którą można określić jako bunt i niezadowolenie. Taką postawę przyjmują ci, którzy nie akceptują działania Boga ani w przyrodzie, ani w historii, ani we własnym życiu.

Zapytajmy się podczas medytacji o swoją postawę wobec Boga, czy jest to postawa wdzięczności za dary, postawa dziecka, które zachwyca się dziełem Boga? Czy też jest w nas postawa przeciwnika, buntownika, który nosi w swoim sercu niezadowolenie, który krytykuje Boga za świat, za historię, za swoje życie? Prośmy o łaskę bycia tymi, którzy chwalą Boga za wszystkie stworzenia i za własne życie.

Rozmowa końcowa:

Na zakończenie modlitwy zobaczmy siebie przed Bogiem i z sercem pełnym wdzięczności za całe dzieło stworzenia rozmawiajmy z Nim. Dziękujmy, że cały świat uczynił z myślą o człowieku, konkretnie zaś o mnie! Uwielbiajmy Go za wielką miłość do nas, za godność i zaufanie jakim obdarzył człowieka. Niech ta rozmowa będzie pełna spontaniczności i uczuć wdzięczności za dar stworzenia i za nasze życie, za naszą historię.

Na zakończenie odmówmy modlitwę „Ojcze nasz…”

Modlitwa końcowa:

Zabierz, Panie, i przyjmij całą wolność moją, pamięć moją i rozum, i wolę mą całą, cokolwiek mam i posiadam. Ty mi to wszystko dałeś – Tobie to, Panie, oddaję. Twoje jest wszystko. Rozporządzaj tym w pełni wedle swojej woli. Daj mi jedynie miłość Twą i łaskę, albowiem to mi wystarcza. Amen.

W imię Ojca, i Syna, i Ducha św. Amen.

W ciągu dnia odmów Różaniec

Tajemnice światła:
1. Chrzest Pana Jezusa w Jordanie
2. Objawienie się Jezusa w Kanie Galilejskiej
3. Głoszenie królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia
4. Przemienienie Pańskie na górze Tabor
5. Ustanowienie Eucharystii