Medytacja, Fundament (Ćwiczenia Duchowne, nr 23), św. Ignacy Loyola

Tekst pomocny do refleksji: Pwt 6, 4-9

6,4 Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Panem jedynym. 5 Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. 6 Niech pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję. 7 Wpoisz je twoim synom, będziesz o nich mówił przebywając w domu, w czasie podróży, kładąc się spać i wstając ze snu. 8 Przywiążesz je do twojej ręki jako znak. Niech one ci będą ozdobą przed oczami. 9 Wypisz je na odrzwiach swojego domu i na twoich bramach.

Ćwiczenia Duchowne (ĆD), nr 23: „Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją”.

Obraz obecnej medytacji: Zobaczyć siebie stojącego przed Panem Bogiem

Prośba o owoc modlitwy: Prosić o poznanie i wewnętrzne doświadczenie celu i sensu naszego życia

Proszę Was, abyśmy dziś skoncentrowali naszą uwagę na tekście św. Ignacego z Jego ĆD: „Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją”, bo właśnie w tym tekście zawarte jest podstawowe przesłanie o powołaniu człowieka i jego życiowym celu. Żadne inne stworzenie, poza człowiekiem, nie uświadamia sobie swojego powołania. Tylko człowiek ma te przywilej świadomego przezywania swojego istnienia i ukierunkowania go ku tajemnicy, która mu została objawiona przez samego Boga. Ten fakt nadaje naszemu życiu cel. Nasze życie staje się sensowne. Ten tekst św. Ignacego otarło się mówić o nim jako tzw. Fundamencie ĆD – Ćwiczeń św. Ignacego. Zatrzymajmy się nad tym jednym zdaniem: jest ono i powinno być bardzo ważne w codziennym życiu.

1. Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił…

Chwalić Boga tzn., aby dobrze o Nim myśleć, mówić, odkrywać dzień w dzień prawdę o Nim. Chwalić kogoś, to znaczy najpierw być szczerym, zrezygnować z dwuznaczności, z obłudy, nosić dobry obraz drugiej osoby w swoim sercu, by w końcu uzewnętrznić to, co się nosi w sercu. Chwalić, to znaczy zaakceptować prawdę o drugim, uznać, że ktoś jest mądrzejszy od nas, że ma lepszy plan dla naszego życia niż my. Wreszcie chwalić Boga, to opowiadać o jego miłości. Pokochać go swoją duszą (Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił), czyli całym sobą.

Popatrzmy, jak to jest w naszym codziennym życiu, w relacji z drugim człowiekiem:

– Czy jestem szczery?
– Może jest trochę we mnie obłudy?
– Czy uzewnętrzniam to co jest w moim sercu, czy raczej umiejętnie kamufluję skrytą zazdrość?
– Czy mam w sobie nieszczerość intencji?

2. „Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego (także), czcił…

Cześć oznacza szacunek, miłość, adorację. Czcić kogoś, to postawić go na pierwszym miejscu jako przedmiot (podmiot) naszej adoracji i naszego kultu. W języku biblijnym cześć to miłowanie całym sercem (Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił). Serce jest szczególnym miejscem adoracji, kultu i szacunku, jaki komuś okazujemy. Nasze serce może jednak adorować różne rzeczy i różne wartości. Zamiast miłować Boga, serce może przywiązać się do wielu niepotrzebnych spraw i rzeczy. Po grzechu pierwszych ludzi, człowiek zapomniał, że miłość Boga jest bezinteresowna. Dlatego wciąż w swojej ziemskiej miłości chce zawsze wzajemności. Chce usłyszeć odpowiedź, potwierdzenie…

Popatrzmy, jak to jest w naszym codziennym życiu, w relacji z drugim człowiekiem:

– Czy moja miłość względem drugiego człowieka jest bezinteresowna?
– Czy jest w niej coś z uzależniania innych wobec mnie?
– Czy oczekuje wzajemności? Czy szukam wciąż potwierdzenia w tym, aby wciąż ktoś udowadniał mi, że mnie kocha, tym samym uzależniam go od mojej osoby?

3. „Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego (także), Jemu służył…

Służba jest postawą Jezusa Chrystusa (nie przyszedłem, aby Mi służono, ale żeby służyć… (Łk 20, 28). Celem naszego życia jest służba Bogu i ludziom. Często jednak trudność w przyjęciu tej prawdy zakorzeniona jest w ludzkiej wygodzie, pójściu na łatwiznę, egoizmie oraz … lenistwie. Nastawieni jesteśmy, aby to inni za nas coś zrobili, często komentując to jeszcze dodatkowymi uwagami. Służenie jest związane z umieraniem… Stary człowiek (nasze przyzwyczajenia, schematy, itp.), który w nas jest musi bronić siebie, swoich praw, swojego czasu, swoich pieniędzy, bo one dają mu zabezpieczenie, pewność życia. Tymczasem, człowiek, który służy, oddaje swój czas, swoje zdrowie, swoje pieniądze, swoją inteligencję i nie szuka za to zapłaty. Ma w sobie odpowiednią motywację, aby to wszystko ofiarować Jezusowi: służyć Mu ze wszystkich swoich sił (Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił).

Popatrzmy jak to jest w naszym codziennym życiu, w relacji z drugim człowiekiem:

– Na czym polega wg mnie służba?
– Czy jestem leniwy, egoistyczny, kiedy mam coś zrobić dla drugiego człowieka?
– Czy szybko zwalniam się z podjętych obowiązków, przyrzeczeń, deklaracji?

Na koniec proszę odmówcie modlitwę: Ojcze nasz…

i przeczytajcie tak powoli, jeszcze raz, tekst św. Ignacego z ĆD nr 23: